Studimet e fundit shkencore vazhdojnë të konfirmojnë efektet pozitive të helmit të bletës dhe të përbërësit të tij kryesor, melittinës, në luftën kundër qelizave kancerogjene agresive. Ndërkohë që zbulimi origjinal nga Harry Perkins Institute në 2020 tregonte se melittina mund të vriste qelizat e kancerit të gjirit brenda një ore, kërkimet më të reja po zbulojnë efekte shtesë dhe po zgjerojnë fushën e aplikimit të saj.
Një studim i botuar në fund të vitit 2024 në PubMed zbuloi se helmi i bletës nuk është vetëm citotoksik (vrasës direkt i qelizave), por ka edhe aftësi anti-metastatike. Sipas këtij studimi, melittina mund të stimulojë gjene që frenojnë përhapjen e kancerit, si BRMS1 dhe KAI1, ndërsa njëkohësisht ul shprehjen e gjeneve që e nxisin atë. Kjo sugjeron se melittina mund të kufizojë përhapjen e tumorit, duke shtuar një dimension të ri në mekanizmin e saj të veprimit.
Për më tepër, hulumtimet e fundit tregojnë se efektet e helmit të bletës mund të mos kufizohen vetëm në kancerin e gjirit. Një artikull i botuar në Journal of Applied Oral Science në gusht 2025 raporton se helmi i bletës ka efekte të dukshme anti-kancer në qelizat e kancerit të gojës, duke bllokuar ciklin qelizor, duke shkaktuar vdekjen e programuar të qelizave (apoptozë) dhe duke zvogëluar aftësinë e tyre për të lëvizur dhe metastazuar. Kjo hap rrugë për studime të mëtejshme rreth përdorimit të helmit të bletës në lloje të ndryshme kanceri.
Sipas drejtimeve të reja të kërkimit, studiuesit po shqyrtojnë hipoteza të tilla si përdorimi i melittinës në terapi të kombinuara me kimioterapi tradicionale, për të rritur efikasitetin. Sfidë kryesore mbetet gjetja e një mënyre të sigurt për shpërndarjen e melittinës drejtpërdrejt tek tumori, pa dëmtuar indet e shëndetshme ose shkaktuar reaksione alergjike. Për këtë arsye, studimet e ardhshme pritet të testojnë sisteme të veçanta si nanopërcjellësit ose liposomat, të cilat do të udhëzojnë melittinën vetëm drejt qelizave kancerogjene.
Deri më tani, të gjitha këto rezultate janë laboratorike ose të testuara në modele kafshësh dhe nuk ka ende prova klinike te njerëzit. Prandaj, ndonëse premtues, ky zbulim mbetet në fazat e tij fillestare dhe kërkon kohë e studime të thelluara përpara se të mund të aplikohet si trajtim klinik./Korrespodenti