Shkruar nga Paolo Mauri
Gjatë Luftës së Ftohtë, bombarduesit strategjikë sovjetikë dhe avionët e patrullimit detar me rreze të gjatë veprimi kryenin pothuajse rregullisht fluturime të gjata për t’iu afruar bregdetit të SHBA-së.
NATO gjithmonë i monitoronte nga afër këto fluturime, duke i dërguar luftëtarët e saj në ajër: hapësira ajrore përreth Norvegjisë, Groenlandës, Skocisë dhe Islandës ishte në fakt mjaft e “zënë” me avionë sovjetikë, të cilët do të guxonin të hynin në Atlantikun e Veriut deri në brigjet e Kanadasë dhe Maine.
Në anën tjetër të botës, bombarduesit me yllin e kuq fluturonin drejt Alaskës dhe më pas më tej përgjatë bregdetit perëndimor të kontinentit të Amerikës së Veriut, ku avionë luftarakë amerikanë dhe kanadezë monitoronin nga afër dhe vazhdimisht progresin e këtyre fluturimeve patrulluese.
Qëllimi i tyre ishte të hetonin mbrojtjen e Aleancës Atlantike, të vëzhgonin metodat e përgjimit dhe të dërgonin një mesazh politik: pavarësisht distancës, ne mund t’i afrohemi brigjeve tuaja dhe t’ju godasim.
NATO i ngriti aeroplanët e saj në gatishmëri për të dërguar një sinjal kthimi: ne mund t’ju përgjojmë në një distancë të sigurt nga territori ynë. Një lojë rolesh, e cila ndonjëherë nxehej në rast incidentesh për shkak të entuziazmit të pilotëve ose shpërfilljes së qëllimshme të rregullave të përgjimit dhe sjelljes të kodifikuara ndërkombëtarisht.
Me shpërbërjen e Bashkimit Sovjetik dhe krizën ekonomike ruse që pasoi menjëherë, Moska i pezulloi këto fluturime, vetëm për t’i rinisur ato, por më rrallë, duke filluar nga viti 2008.
Rreth 24 korrikut të 2024, Forcat Ajrore të Ushtrisë Çlirimtare Popullore (PLAAF ), forca ajrore e Kinës, dërguan bombardues strategjikë H-6 për operacione pranë brigjeve të Alaskës për herë të parë.
Një njoftim zyrtar për shtyp i SHBA-së raportoi në atë kohë se Komanda e Mbrojtjes Hapësinore të Amerikës së Veriut (NORAD) “zbuloi, gjurmoi dhe interceptoi dy avionë ushtarakë rusë TU-95 dhe dy H-6 të Republikës Popullore të Kinës që operonin në Zonën e Identifikimit të Mbrojtjes Ajrore të Alaskës (ADIZ) më 24 korrik 2024. Luftëtarët amerikanë dhe kanadezë të NORAD kryen interceptimin.”
H-6 u shoqëruan, theksohet në njoftim, nga bombardues strategjikë rusë Tu-95 si pjesë e një operacioni të përbashkët. Ndryshe nga Tu-95 dhe Tu-160, ose tre llojet e bombarduesve strategjikë amerikanë, H-6 nuk ishte projektuar për operacione me rreze ndërkontinentale dhe është një avion shumë më i lehtë me një rreze më të shkurtër.
Shfaqja e aeroplanit në qiellin mbi Alaskë ka nxitur spekulime nga disa burime perëndimore se dy bombarduesit kinezë mund të jenë ngritur nga bazat në Rusi për të arritur në zonë.
Është veçanërisht interesante të theksohet, për qëllimet e diskutimit tonë të shkurtër, se bombarduesit kinezë H-6 ishin të versionit të aftë për armë bërthamore, prandaj disa analistë besojnë se Pekini donte t’i tregonte Uashingtonit se ai lloj bombarduesi, përkatësisht H-6K i cili hyri në shërbim në vitin 2009, tani është plotësisht funksional dhe i integruar në treshen bërthamore kineze dhe mbi të gjitha i aftë për sulme të thella (megjithëse nga bazat ajrore ruse).
Një interpretim tjetër i atij fluturimi, megjithatë, mund të jetë një paralajmërim për Shtetet e Bashkuara, konkretisht në fushën bërthamore. Pekini thuhet se po e paralajmëron Uashingtonin të mos e zgjerojë ndarjen e armëve bërthamore me aleatët e tij në Azi, veçanërisht Japoninë dhe Korenë e Jugut.
Ndarjen bërthamore me rënie të lirë (bombave atomike) SHBA e kanë realizuar me disa vende të NATO-s në Evropë (Italia, Gjermania, Holanda, Belgjika, Turqia dhe tani Mbretëria e Bashkuar) si një formë pengese përballë rritjes së arsenalit bërthamor jo-strategjik sovjetik dhe më pas rus.
Republika Popullore e Kinës ka të ngjarë të ketë frikë se marrëdhëniet e kufizuara midis NATO-s dhe aleatëve aziatikë të Shteteve të Bashkuara përfundimisht do të çojnë në integrimin e rrjeteve të aleancave evropiane dhe aziatike të SHBA-së, duke rezultuar në formimin e një aleance globale të armatosur bërthamore kundër Kinës.
Për momentin, ky fluturim i përbashkët ka mbetur i rastësishëm, por nuk mund të përjashtohet që në muajt në vijim, me përkeqësimin e situatës ndërkombëtare për shkak të sjelljes kineze rreth Tajvanit dhe Detit të Kinës Jugore, mund të ketë një rikthim të tij, padyshim gjithmonë në përgjigje të ndonjë lloj veprimi të SHBA-së që Pekini mund ta interpretojë si provokues. /Përshtatur nga Il Giornale/