Poezi nga Andi Bejtja
Humbi dielli në kaosin e reve
Sikur lëvrijnë
Flokët e skulpturës së një vajze
Nga era, që largoi zogjtë
Prej tempullit të dashuruar me rërën
“U ngritën dallgët, u ngritën dallgët!”
Ne ngjajmë me fëmijët e trembur
në gjumë
Fjalët e pa thëna të qindra guaskave
dëgjojmë
Dhe pse kujtojmë një kohë të lashtë
Dhe pse presim,
Që e dashura të na vijë nga deti?