Në Dmanisi, një vend i pasur me fosile të njerëzve të hershëm dhe grabitqarëve të periudhës së Pleistocenit të Hershëm në Gjeorgji, një kafkë njerëzore e njohur si D2280 ka dy vrimat në pjesën e pasme të kokës, të cilat përputhen me hapësirën dhe madhësinë e dhëmbëve të sipërm të tigrit me dhëmbë sablë, Megantereon.
Vendi i zbulimit ishte një gadishull pranë një liqeni, një vend ideal për pritë, ku Megantereon shpesh vriste pre dhe ku njerëzit e hershëm gjenin rregullisht kafshët e ngordhura. Zakonisht, tigri i shmangej përplasjes së drejtpërdrejtë me grupet e organizuara të njerëzve, por dëmtimi i kafkës sugjeron se një takim i tillë u shndërrua në dhunë.
Pickimi erdhi nga pjesa e përparme dhe nga lart, duke e detyruar tigrin t’i hapte nofullat më shumë se 90 gradë, gjë që konfirmon aftësinë e tij për një hapje kaq të gjerë. Mungesa e shenjave të dhëmbëve të poshtëm mbështet hipotezën e “Prerjes me Dhëmbë”, e cila sugjeron se Megantereon përdorte muskujt e fortë të qafës për t’i futur dhëmbët e sipërm poshtë, në vend që të mbështetej kryesisht tek muskujt e nofullave. Ky rast tregon gjithashtu se tigrat me dhëmbë sablë ndonjëherë pickonin edhe kockën, duke sfiduar idenë se ata gjithmonë e shmangnin këtë.
Të dhënat nga fosilet tregojnë se kjo ishte më e zakonshme gjatë luftimeve me grabitqarë të tjerë sesa gjatë gjuetisë së presë. Macet e mëdha moderne shfaqin sjellje të ngjashme kur përballen me rivalët, duke i vrarë shpesh pa e ngrënë kufomën. Dëshmitë nga Dmanisi i përshtaten këtij modeli të agresionit konkurrues dhe përputhen me shembuj të tjerë nga fosilet, si kafkat e grabitqarëve me vrimat e shkaktuara nga dhëmbët sablë në Rancho La Brea dhe kafka e një Nimravus-i e shpuar nga një Eusmilus. Kjo sugjeron që sulmi mund të ketë qenë një akt rivaliteti, jo një gjueti për ushqim./Korrespodenti