Shkruar nga Diplomatico
Nga sallat e NATO-s te titujt e New York Times: Beogradi e Prishtina po luftojnë për narrativë, jo për paqe…
Në diplomacinë ballkanike, fjalët peshojnë më shumë se faktet, e këtë radhë pesha erdhi nga Beogradi.
Ministri i Jashtëm i Serbisë, Marko Đuriç, ka shpërthyer ndaj një shkrimi të Albin Kurtit në New York Times, duke e cilësuar si “përpjekje të dëshpëruar për të demonizuar Serbinë” dhe për t’ia shitur botës si burimin e gjithë të këqijave në Ballkan.
Sipas tij, Kurti ka marrë flamurin e destabilitetit dhe e valëvit si trofe personal, ndërsa përpiqet të bindë partnerët perëndimorë se Beogradi është fajtori universal.
Nga ana tjetër, Đuriç me ton solem dhe retorikë të përpunuar i kujtoi publikut se “Serbia është shtylla e paqes e stabilitetit rajonal”, një vetëshpallje që e dëgjojmë sa herë Beogradi ndien erën e kritikës ndërkombëtare.
Ai paralajmëroi se këto akuza do t’i çojë në Samitin e NATO-s në Uashington dhe në Këshillin e Sigurimit të OKB-së, duke u paraqitur si njeriu që mbron të vërtetën nga manipulimi i “propagandës kosovare”.
Në këtë narrativë, Kurti shfaqet si mjeshtër i krijimit të krizave, duke ushqyer frikë, pasiguri dhe tension etnik në Kosovë, një tablo që, sipas Beogradit, po minon çdo shans për paqe afatgjatë. Dhe ndërsa këto replika diplomatike shkëmbehen si plumba të gdhendur në fjalë, realiteti në terren mbetet i njëjtë: Kosova e Serbia po flasin me botën, por jo me njëra-tjetrën.
Në fund, kjo është një lojë e vjetër që Ballkani e di përmendësh: palët nuk luftojnë për të ndalur krizën, por për ta menaxhuar atë në mënyrë që t’u shërbejë politikisht.
Në këtë teatër diplomatik, Beogradi e Prishtina nuk janë protagonistë të paqes, por aktorë të një skenari të lodhur, ku publiku ndërkombëtar është spektatori që duan të mashtrojnë, dhe kriza është gjithmonë biletë hyrjeje në qendrat e vendimmarrjes globale.