Tre muaj pas fillimit të mandatit të tij të dytë, Presidenti amerikan Donald Trump ka ripërsëritur stilin e tij të konfrontimit të drejtpërdrejtë me udhëheqës të huaj – kësaj radhe me presidentin e Afrikës së Jugut, Cyril Ramaphosa – në një episod që shumë e konsiderojnë si përpjekje për provokim dhe poshtërim diplomatik.
Ngjarja ndodhi gjatë një vizite zyrtare të Ramaphosës në Shtëpinë e Bardhë, ku pas një diskutimi fillimisht të përzemërt, një pyetje nga një gazetar për pretendimet e diskredituara mbi “gjenocidin e bardhëve” ndezi atmosferën. Presidenti Ramaphosa iu përgjigj me qetësi se Trump duhet të “dëgjojë zërat e afrikanojugorëve”. Por më pas Trump mori fjalën në mënyrë teatrale.
Ai kërkoi që të uleshin dritat dhe të ndizhej një televizor në sallë për të shfaqur një video të gjatë, të montuar me kujdes, që përfshinte pamje të politikanëve të zjarrtë afrikanojugorë duke kënduar këngë si “Shoot the Boer” – një himn historik i epokës së aparteidit. Videot ishin të pasigurta në origjinë, por Trump, ndryshe nga qëndrimi i zakonshëm kritik ndaj mediave, i paraqiti ato si prova.
I pyetur më pas për vendndodhjen e të ashtuquajturave varre të fermerëve të bardhë, Trump u përgjigj shkurt: “Afrika e Jugut”, pa ofruar prova apo detaje.
Një moment që kujtoi vizitën e udhëheqësit ukrainas Volodymyr Zelensky në shkurt, kur Trump kishte ndjekur një qasje të ngjashme demonstrative dhe dominimi, ky episod nënvizoi edhe një herë stilin e tij të jashtëzakonshëm të diplomacisë personale.
Trump gjithashtu aludoi se politikanët në videot e shfaqura kishin autoritetin të konfiskonin tokën nga fermerët e bardhë – gjë që nuk është e vërtetë. Edhe pse Ramaphosa nënshkroi në fillim të vitit një projektligj të debatueshëm që lejon konfiskimin e tokës pa kompensim, ligji nuk ka hyrë ende në fuqi dhe është kundërshtuar gjerësisht si brenda ashtu edhe jashtë vendit.
Presidenti Ramaphosa, nga ana e tij, nuk u përfshi në përplasjen emocionale dhe u distancua publikisht nga retorika e ashpër politike që shfaqej në video.
Ky takim i tensionuar nxjerr në pah vështirësitë e diplomacisë ndërkombëtare nën udhëheqjen e një presidenti që përdor skenat zyrtare për të dërguar mesazhe politike me tone të forta, shpesh të bazuara në narrativa të diskutuara.