Për momentin, është veç një tundim. Por do të kishte pasoja të rënda për të gjithë Evropën.
Giorgia Meloni po mendon të kundërshtojë një marrëveshje të rrufeshme për presidentin e ardhshëm të Komisionit Evropian.
Dhe për të ekspozuar veten, nëse liderët e tjerë nuk e bëjnë këtë fillimisht, duke i kërkuar Këshillit Evropian të presë votimin legjislativ në Francë.
Qëllim është të shfrytëzojë një fitore të mundshme të Marine Le Pen për t’i dhënë qendrën konservatorëve, për të tronditur ekuilibrin e pushtetit në Bruksel dhe për të maksimizuar rezultatin italian në negociatat për punët kryesore kontinentale.
Është një plan me rrezikshmëri të lartë, mbi të cilin po zhvillohen reflektime të thella në Palazzo Chigi. Dy të dhëna, megjithatë, tregojnë në këtë drejtim. E para daton ditën e djeshme, me rastin e takimit të parë të krerëve të grupeve të Parlamentit Evropian. Gjatë takimit, ata pretendojnë sistemin Spitzenkandidat, ndaj në fakt bëjnë të ditur se duan të vijojnë shpejt me rikonfirmimin e von der Leyen. Socialistët ndjekin, duke ndjekur udhëzimet e Olaf Scholz.
Në takim, megjithatë, u vu re një mungesë: nuk ishte i pranishëm delegati i konservatorëve (Ecr) Nicola Procaccini. Një sinjal i interpretuar nga të pranishmit me dëshirën meloniane për të mos shkuar shumë larg dhe për të mos përjashtuar një ngrirje në pritje të votës franceze. Prova e dytë peshon edhe më shumë: në orët e fundit, siç del nga burime të nivelit të lartë, Meloni ka pasur të paktën një kontakt me Le Pen. Intervistat e strukturuara për të rënë dakord mbi strategjinë dhe për të diskutuar çdo skenar.
Me pak fjalë, kryeministrja është në udhëkryq.
Ajo kërkon të zërë “peshë” në negociatat në Këshill me Francën dhe Gjermaninë. Dhe ajo duhet të zgjedhë nëse do të “zgjidhet” për një pakt me Ursulën, duke rritur çmimin për të rrëmbyer një zëvendëspresident me një portofol të rëndë ekonomik apo vendin e Përfaqësueses së Lartë për Punët e Jashtme në favor të Elisabetta Bellonit – së bashku me një zv. presidencën gjithashtu në Parlamentin Evropian – ose shpresojmë të përfitojmë nga një bashkëjetesë e mundshme brutale në Paris midis Le Pen dhe Macron në përpjekje për të thyer bankën në Bruksel.
Numrat e Parlamentit Evropian nuk mund të anashkalojnë mazhorancën Ursula dhe as nuk do të ndryshojnë në rast të fitores së lepenistëve në Francë. Por rreziku do të ishte shtytja për një emër alternativ të EPP-së, i aftë për të bllokuar Romën dhe për të lëvizur legjislaturën në të djathtë. Shtegu të çon në profilin e Antonio Tajanit. Konservatorët në shumicë, në atë pikë, do të bëheshin një opsion konkret, pavarësisht armiqësisë së liberalëve dhe socialistëve.
Gjithçka do të vendoset në tre hapa kyç.
Fillon në Borgo Egnazia, duke filluar nga nesër: Macron, Scholz dhe Meloni do të takohen në margjinat e G7, së bashku me von der Leyen. Më pas, njëzet e shtatë do të takohen të hënën më 17 qershor në Bruksel për një samit joformal. Me një detaj të rëndë: von der Leyen u përjashtua nga darka e drejtuesve, pavarësisht presionit për të qenë atje.Së fundi, Këshilli Evropian është në rendin e ditës për 27-28 qershor. Në letër, Partia Popullore synon të emërojë Ursulën atje dhe më pas ta paraqesë atë në votim të Parlamentit të BE-së më 17 korrik. Përgjatë këtij procesi, megjithatë, ka kurthe të fshehura.
Folëm për tundimin e Melonit; po Macron?
Nëse do të vendoste të bashkohej me shtytjen e EPP-së ndaj Ursulës, ai do ta gjente veten duke u përballur me një kohë të tmerrshme. Më 28 qershor po për von der Leyen, më 30 raundi i parë zgjedhor në atdheun e tij, më 7 korrik balotazhet dhe më 18 besimi i Parlamentit Evropian në votën gjermane (me votim të fshehtë, pra e paparashikueshme). Ndërkohë, lepenistët do të bombardojnë Elysee-n për të mos pritur rezultatin e zgjedhjeve. Sipas Palazzo Chigi, Macron ka filluar të ketë dyshime për këtë rrugë. Një sinjal do të vinte gjithmonë nga krerët e grupeve në Bruksel, kur përfaqësuesi i makronistëve do të thoshte se nuk e njeh sistemin Spitzenkandidat. Një frenim, ende i ndrojtur, në garën e shpejtë të Ursulës.
Sigurisht, një “ngrirje” nuk do të ishte pa dhimbje. Në fakt, në mungesë të një marrëveshjeje në samitin e 27-28 qershorit, do të kishte vetëm një mundësi të mbetur për të arritur një marrëveshje deri në korrik dhe për të shmangur lënien pa timon të Bashkimit të paktën deri në shtator, në një fazë dramatike ndërkombëtare: një e jashtëzakonshme. samiti rreth 10 korrikut për të mbyllur një marrëveshje shumë të vështirë brenda pak orësh. Është një opsion që ka qarkulluar. Kjo do t’i garantonte kryeministrit avantazhin për të pritur zgjedhjet franceze. Por do të paraqiste gjithashtu një disavantazh pasqyrë: nëse Macron fitonte, ose të paktën shmangte fitoren e Le Pen, fuqia e vetos së italianit do të zvogëlohej. Në këtë bast ka një udhëkryq dhe bixhoz i mundshëm i Melonit./ La Repubblica