Ideja se ndjenja e barkut mund të jetë kujtesë nga e ardhmja po qarkullon gjerësisht në rrjetet sociale, duke pretenduar se ndërgjegjja njerëzore nuk është e kufizuar nga koha apo trupi. Por analizat shkencore tregojnë se ky pretendim nuk ka mbështetje të fortë shkencore dhe kombinon disa fakte reale me shumë interpretime të pasakta.
Shkencërisht, ekziston fenomeni i quajtur “quantum entanglement” (ngatërrimi kuantik), ku grimcat që kanë bashkëvepruar dikur mbeten të ndërlidhura edhe kur ndahen në hapësirë, por ky fenomen nuk lejon dërgim informacioni në kohë apo parashikim të ngjarjeve të ardhshme. Përpjekjet për ta lidhur entanglementin me funksionimin e trurit apo ndërgjegjes janë hipoteza filozofike, jo fakte të verifikuara.
Pretendimet se truri mund të “parandjejë” ngjarjet e ardhshme kanë dalë nga disa eksperimente psikologjike që matin reagime fiziologjike si ndryshimet e ritmit të zemrës apo të lëkurës para se të ndodhë një stimul i rastësishëm.
Këto eksperimente njihen si “presentiment” ose “predictive anticipatory activity” dhe disa prej tyre janë raportuar nga institute si HeartMath dhe Institute of Noetic Sciences (IONS). Megjithatë, shumica e studiuesve theksojnë se rezultatet e tyre janë shumë të vogla, shpesh të parregullta dhe të vështira për t’u riprodhuar, çka i bën të paqëndrueshme si prova.
Studime si ato të psikologut Daryl Bem në vitin 2011 që pretendonin ekzistencën e parashikimit (precognition) kanë dështuar të riprodhohen nga laboratorë të pavarur, duke u kthyer në shembuj klasikë të krizës së riprodhueshmërisë në psikologji. Shkencëtarët janë skeptikë sepse efektet e raportuara janë minimale, metodat shpesh të diskutueshme dhe mungon një mekanizëm i besueshëm që shpjegon si mund të udhëtojë informacioni mbrapsht në kohë.
Nga ana tjetër, institucionet si HeartMath dhe IONS janë të njohura, por nuk konsiderohen pjesë e komunitetit shkencor tradicional. Studimet e tyre mbi “intuitën parashikuese” dhe lidhjen zemër-tru nuk janë pranuar nga neuroshkenca konvencionale për shkak të mungesës së provave të forta dhe të kontrolluara.
Sipas fizikës moderne, ndërgjegjja nuk ka tregues që mund të jetë “jo-lineare” në kohë apo të shfrytëzojë energjinë kuantike për të lexuar të ardhmen. Për momentin, nuk ekziston asnjë provë e verifikuar që truri apo ndërgjegjja të kenë qasje në informacione që nuk kanë ndodhur ende.
Përfundimi i qartë është se pretendimi se ndjenjat e barkut janë kujtime nga e ardhmja nuk mbështetet nga asnjë provë e qëndrueshme shkencore. Megjithëse idetë për lidhje të mundshme midis ndërgjegjes, kuantikës dhe kohës janë interesante për diskutim filozofik, ato mbeten jashtë kufijve të shkencës së provuar.
Derisa të dalin prova të forta, me metoda rigoroze dhe rezultate të riprodhueshme, çdo interpretim që e përshkruan ndërgjegjen si “jashtë kohe dhe trupi” mbetet thjesht një hipotezë e pakonfirmuar, jo një fakt shkencor./Korrespodenti