Shkenca po zbulon se afeksioni dhe lidhja njerëzore nuk janë vetëm ndjenja, por një formë e fuqishme e “mjekësisë molekulare” që aktivizon gjenet riparuese dhe hesht ato që lidhen me sëmundjet kronike, duke promovuar shëndet dhe jetëgjatësi.
Hulumtimet më të fundit shkencore po vërtetojnë atë që njerëzimi e ka ditur intuitivisht prej kohësh: dashuria dhe afërsia fizike kanë një fuqi të jashtëzakonshme shëruese.
Studimet tregojnë se aktet e thjeshta si përqafimi, ledhatimi dhe ndjenja e të qenit i dashur mund të ndryshojnë fjalë për fjalë shprehjen e gjeneve brenda trupit. Këto veprime nuk ngrohin vetëm zemrën; ato aktivizojnë gjenet përgjegjëse për riparimin e qelizave dhe heshtin gjenet që lidhen me zhvillimin e sëmundjeve kronike dhe inflamacionit.
Ky proces i mahnitshëm është pjesë e fushës së epigjenetikës, e cila studion se si mjedisi dhe stili i jetesës ndikojnë në aktivizimin ose çaktivizimin e gjeneve tona pa ndryshuar kodin themelor të ADN-së. Kur përjetojmë prekje të dashur, truri çliron oksitocinën, i njohur si “hormoni i lidhjes” ose “hormoni i përqafimit”. Oksitocina ul nivelin e hormoneve të stresit, siç është kortizoli, dhe krijon një mjedis shërues në nivelin qelizor. Si rezultat, gjenet që mbështesin riparimin e indeve, forcimin e imunitetit dhe jetëgjatësinë bëhen më aktive, ndërsa ato që shkaktojnë inflamacion dhe sëmundje “vihen në gjumë”.
Efektet e këtij procesi përhapen në të gjithë trupin. Njerëzit që përjetojnë afeksion të rregullt tregojnë përgjigje më të forta imunitare, kanë presion më të ulët të gjakut, rrezik më të reduktuar të depresionit dhe madje edhe një plakje biologjike më të ngadaltë. Akti i thjeshtë i të qenit i mbajtur në krahë ose i përkujdesur rindërton rrugët nervore të stresit në tru, duke i ofruar si trurit ashtu edhe trupit një “ristartim” të nevojshëm për të funksionuar në mënyrë optimale.
Ajo që e bën këtë zbulim kaq të jashtëzakonshëm është thjeshtësia e tij. Për të zhbllokuar këto përfitime nuk nevojitet mjekësi e avancuar apo teknologji e shtrenjtë—nevojitet vetëm lidhje njerëzore. Pavarësisht nëse bëhet fjalë për përqafimin e një personi të dashur, mbajtjen e duarve apo ndarjen e një momenti afërsie, trupi përgjigjet duke shëruar veten në mënyra që shkenca sapo ka filluar t’i kuptojë plotësisht.
Në fund të fundit, dashuria është e shkruar në biologjinë tonë. Përqafimi nuk është thjesht rehati—është mjekësi molekulare, një dëshmi se kujdesi dhe lidhja kanë fuqinë të formësojnë shëndetin tonë nga brenda-jashtë./Korrespodenti