Studiuesit po e shohin pulpën dentare (nervin) nga dhëmbët e tretë (dhëmbët e pjekurisë) të ekstraktuar si një “thes në pritje”. Ky thesar janë Qelizat Staminale të Pulpës Dentare (DPSCs), të cilat në laborator dhe në studime para-klinike (në kafshë) kanë treguar potencialin për të rigjeneruar inde kockore, inde nervore, apo edhe për të zvogëluar inflamacionin.
Këto qeliza staminale të marra nga dhëmbët janë shumë premtuese, sepse DPSCs mund të diferencohen, pra të shndërrohen, në lloje të ndryshme qelizash: osteogjenike (për të krijuar ind kockor), kondrogjenike (për të krijuar kërc), dhe disa studime sugjerojnë edhe një potencial neurogjenik (për të krijuar inde nervore).
Aplikimet aktuale para-klinike (jo te njerëzit) përfshijnë rigjenerimin e kockave, rigjenerimin e vetë pulpës dentare, si dhe përdorimin e tyre si ndërmjetësues në trajtimin e sëmundjeve neurologjike në modele shtazore.
Aktualisht, një projekt klinik i ri në Japoni po teston trajtimin e “rigjenerimit të pulpës” duke përdorur DPSCs autologe (të marra nga vetë pacienti) për të riparuar dhe ruajtur integritetin e pulpës së një dhëmbi pas trajtimit të kanalit të rrënjës.
Megjithatë, ka ende hapa të rëndësishëm përpara se kjo të bëhet një praktikë e zakonshme. Një sfidë reale është standardizimi i metodave: si izolohen qelizat, si kultivohen (rriten) në laborator dhe si ruhen ato në afatgjatë.
Për shembull, kultivimi mund të ndeshet me probleme si kontaminimi, mosfunksionimi i qelizave për t’u ngjitur në enën e kultivimit, ose mungesa e protokolleve uniforme që funksionojnë kudo.
Në literaturë, DPSCs konsiderohen një burim shumë tërheqës i qelizave staminale adulte, sepse janë relativisht të lehta për t’u marrë dhe kanë më pak pengesa etike pasi vijnë nga një ind që zakonisht hidhet pas ekstraktimit të dhëmbit.
Pavarësisht kësaj, ekzistojnë shqetësime etike dhe tregtare; disa kompani që ofrojnë bankim (ruajtje) të qelizave nga dhëmbët janë akuzuar se bëjnë pretendime të ekzagjeruara për përdorime që ende nuk janë vërtetuar klinikisht tek njerëzit (p.sh., për trajtimin e autizmit apo diabetit), vetëm për të tërhequr klientë. Në përfundim, ky artikull nuk është i rremë – shumë nga idetë kanë mbështetje të fortë shkencore.
Megjithatë, duhet të jemi të rezervuar dhe realistë, sepse ne jemi ende larg kohës kur këto metoda do të jenë rutina klinike për trajtime komplekse te njerëzit; ka shumë hapa për t’u kaluar, duke përfshirë provat klinike, vërtetimin e sigurisë afatgjatë, si dhe kontrollet rregullatore dhe etike./Korrespodenti