Cilat janë bombarduesit amerikanë B-2: ata mbajnë “superbombën” e përdorur për të shkatërruar bunkerët në thellësi të mëdha
Pajisja u zhvillua në gjysmën e parë të viteve 2000 me qëllim përdorimin kundër vendeve armiqësore. Më pas u modifikua për të rritur fuqinë e saj shkatërruese me anë të inovacioneve.
Në ditët e fundit të marsit, gjashtë avionë amerikanë B-2 zbarkuan në Diego Garcia, një atol në Oqeanin Indian që ndahet me britanikët. Mbërritja u lidh menjëherë me mundësinë e veprimeve në Jemen, kundër Huthëve dhe ndoshta, në të ardhmen, kundër Iranit. Sepse “Spirit”, siç njihet në zhargon, ishte i vetmi avion që mund të mbante GBU 57, superbombën 14-tonëshe të projektuar për të shkatërruar bunkerë në thellësi të mëdha. Domethënë, një objektiv i ngjashëm me centralin bërthamor iranian të Fordow, të ndërtuar brenda një mali.
Pajisja u zhvillua në gjysmën e parë të viteve 2000 me qëllim përdorimin kundër vendeve armiqësore, nga Koreja e Veriut deri te Republika Islamike. Më pas u modifikua për të rritur fuqinë e saj shkatërruese me inovacione që nuk u zbuluan kurrë plotësisht për arsye sigurie. GBU duhet të depërtojë në “guaskën” mbrojtëse dhe më pas të shpërthejë në mënyrë që të amplifikojë efektet brenda objektivit. Duket se përditësimet e fundit kanë zgjeruar aftësitë e saj edhe nëse nuk kemi të dhëna të sakta mbi thellësinë dhe pozicionin e asaj që fshihet në bunker.
Një artikull i New York Times shkruan se ushtrime të shumta të kryera nga Pentagoni kanë konfirmuar se disa “kalime” të B-2 janë të nevojshme: një “lançim” i parë, i ndjekur me shpejtësi nga të tjerë. Si një çekiç që ngul një gozhdë. Edhe më shumë nëse duhet të shpojë mbrojtjet rreth centrifugave Fordow, të vendosura – sipas disa ekspertëve – 90-100 metra nën tokë.
Izraeli ka bombarduesit e vet të bunkerëve dhe ka demonstruar përdorimin e tyre shkatërrues në eliminimin e udhëheqësve kryesorë të Hezbollahut libanez. Edhe në atë rast, forcat ajrore përdorën taktikën e goditjes, me një numër të madh bombash (60-80), të hedhura njëra pas tjetrës në një sërë ndërtesash në zonën jugore të Bejrutit.
Është gjithashtu e mundshme që të ketë përdorur të njëjtën metodë për të prerë kokën e udhëheqësve ushtarakë iranianë në fazën e parë të ofensivës duke i vendosur ata në një qendër komande.
Por këto armë nuk janë të mjaftueshme për të sulmuar një pjesë të tuneleve ku Irani ka fshehur raketa ose objekte kërkimore shkencore. Prandaj, lind nevoja për të pasur mbështetjen e Shteteve të Bashkuara me GBU 57 për të provuar të godasë në mënyrë efektive Fordow.
Për objektivat e tjera, arsenali i saj është i mjaftueshëm: Burime të IAEA-s kanë zbuluar se sulmet ndaj Natanz, një pikë tjetër kyçe, do të kishin shkaktuar dëme serioze në centrifugat për pasurimin e uraniumit, duke përfshirë ato të vendosura në pjesën nëntokësore.
