Oktapodët zotërojnë një anatomi unike dhe një inteligjencë të jashtëzakonshme, duke përfshirë nëntë trurë dhe tre zemra, megjithatë shumica e specieve jetojnë vetëm një deri në dy vjet në natyrë, një kontrast që thekson natyrën e tyre jetëshkurtër, por jashtëzakonisht komplekse.
Qendra e këtij sistemi është truri qendror që mbikëqyr sistemin nervor, por pjesa më befasuese janë tetë “mini-truat” (gangliat) në secilën tentakulë, të cilat u japin krahëve një autonomi të tillë saqë ato mund të vazhdojnë të reagojnë ndaj prekjeve edhe pasi janë ndarë nga trupi, duke bërë që oktapodi të ketë reflekse të shpejta dhe aftësi zgjidhjeje të problemeve të pabesueshme (si p.sh. hapja e kavanozave me kapakë me vidë).
Një element shtesë i lidhur ngushtë me këtë sistem nervor unik është aftësia e pabesueshme e oktapodit për të ndryshuar ngjyrën dhe strukturën e lëkurës menjëherë: studiuesit kanë zbuluar se lëkura e oktapodit përmban proteina të ndjeshme ndaj dritës të ngjashme me ato që gjenden në sy, gjë që sugjeron se lëkura e tyre mund të “shohë” dritën, duke i lejuar ata të përshtaten në mënyrë perfekte me mjedisin edhe nëse nuk po e shohin drejtpërdrejt sfondin me sytë e tyre.
Gjaku i tyre është blu për shkak të pigmentit hemocianinë me bazë bakri, që është më efikas në transportimin e oksigjenit në ujërat e ftohta se sa hemoglobina me bazë hekuri (gjaku i kuq i njeriut), dhe ky gjak qarkullohet nga tre zemra—dy zemra degëzore që pompojnë gjakun në gusha dhe një zemër sistemike që e shpërndan atë në trup (e cila ndalon së rrahuri kur noton, prandaj oktapodi preferon të zvarritet). Oktapodi Gjigant i Paqësorit është lloji më i madh dhe më jetëgjatë, duke jetuar rreth tre deri në pesë vjet dhe mund të peshojë deri në 50 kilogramë.
Pasi shumica e llojeve riprodhohen vetëm një herë (semelparë), nënat sakrifikojnë jetën e tyre duke u kujdesur për vezët e tyre për muaj të tërë pa u ushqyer, duke vdekur pak pasi çelin të vegjlit./Korrespodenti