Zbulimi i pikturës së lashtë të kafshës në Indonezi mund të ndryshojë atë që dimë për historinë njerëzore. Kjo pikturë e re, e zbuluar në një shpellë, është identifikuar si paraqitja më e vjetër e njohur e një kafshe, duke dhënë një pasqyrë të paprecedentë se si shpreheshin artistikisht njerëzit e hershëm.
Zbulimi dhe Rëndësia e Pikturës
Piktura, e cila mendohet se është rreth 51,200 vjet e vjetër, ndodhet në ishullin e Sulavesit në Indonezi. Ajo paraqet disa derra të egër dhe tregon qartë se njerëzit në Azinë Juglindore kishin aftësi komplekse simbolike shumë më herët sesa mendohej.
Studiuesit përdorën një metodë të quajtur datimi “uranium-thorium” për të përcaktuar moshën e shtresave të kalcitit (një lloj minerali) që ishin formuar mbi pikturë. Kjo vërtetoi se piktura indoneziane është mijëra vjet më e vjetër se pikturat e ngjashme të gjetura në shpellat e Evropës.
Piktura paraqet derra me theksim të detajuar të tipareve të tyre, çka tregon se njerëzit e hershëm jo vetëm që vëzhgonin botën rreth tyre, por edhe komunikonin përmes vizatimeve të detajuara. Kjo sfidon idenë e vjetër se Evropa ishte qendra kryesore e artit të hershëm njerëzor dhe thekson rolin kyç të Azisë Juglindore në zhvillimin e mendimit simbolik dhe tregimit vizual.
Një Historie me Qëllim
Sipas arkeologut Maxime Aubert, piktura ishte bërë me qëllim, jo vetëm si dekorim. Ai shprehet se “është qartazi sikur dikush ka vendosur të vizatojë atë që pa, qoftë një kafshë apo një njeri. Dhe e ka bërë me qëllim.”
Kjo thekson se pikturat kishin një rëndësi sociale apo rituale për komunitetet e hershme. Vizatimi i specieve të veçanta tregon një njohje të thellë me mjedisin dhe aftësi vëzhgimi, gjë që mund të ketë pasoja në kuptimin tonë të praktikave të hershme të gjuetisë dhe njohurive mjedisore.
Kalimi nga Kafshët tek Njerëzit
Studiuesit kanë vënë re se ka një ndryshim në tematikën e artit me kalimin e kohës: nga pikturimi i kafshëve drejt pikturimit të njerëzve. Kjo vlen si për artin indonezian, ashtu edhe për atë evropian.
Ky kalim sugjeron se shoqëritë njerëzore në rajone të ndryshme mund të kenë ndjekur rrugë të ngjashme artistike. Kalimi drejt paraqitjes së njerëzve mund të tregojë ndryshime në prioritetet kulturore, si shfaqja e identitetit social, ritualeve, apo tregimeve që fokusohen te përvojat njerëzore.
Ky zbulim i mahnitshëm na bën të kuptojmë se aftësia e njeriut për t’u shprehur përmes artit ka rrënjë shumë më të thella dhe është shumë më e përhapur globalisht sesa mendohej më parë. /Korrespodenti