As smartfonë që të na mbanin të zënë. As internet për të shfletuar deri natën vonë. As lodra të pafundme të rreshtuara nëpër dhomat tona.
Por, disi, i kishim të gjitha.
Kishim verandal ku fqinjët rrinin e bisedonin derisa dilnin yjet. Kishim biçikleta që na çonin përtej qytetit derisa dritat e rrugës na kujtonin se ishte koha të ktheheshim në shtëpi. Kishim darka ku çdo vend ishte i zënë dhe askush nuk zgjatej për të marrë një telefon — sepse thjesht nuk kishte.
Kishim prindër që punonin fort me duar, që nuk e thoshin gjithmonë “të dua” me fjalë, por e tregonin në çdo vakt, në çdo këpucë të riparuar, në çdo dritë të lënë ndezur që të mos hynim në një shtëpi të errët.
Ne jemi brezi i batanijes së përbashkët, i sheqerit të huazuar dhe i portave që nuk kyçeshin kurrë. Brezi i letrave të shkruara me dorë, i kursimit të çdo qindarke, i rregullimit të gjërave në vend që t’i hidhje.
Ne nuk e matnim lumturinë me gjëra. E matnim me çaste.
Dhe tani, teksa plakemi, kuptojmë diçka të rëndësishme: ato ditë nuk kthehen më. Bota ka ndryshuar. Rrjedha është më e shpejtë, zhurma më e fortë, lidhjet më të brishta.
Por mësimet mbeten.
Se gëzimi mund të vijë nga një jetë e thjeshtë. Se familja vlen më shumë se çdo gjë që zotëron. Se dashuria nuk qëndron te gjestet madhështore, por te sakrificat e përditshme që askush tjetër nuk i sheh.
Ne mund të mos kishim shumë — por kishim gjithçka që me të vërtetë ka rëndësi.
Dhe ndoshta, pikërisht ky është lloji i pasurisë që bota ka nevojë të kujtojë.