Më 20 korrik 1969, Neil Armstrong shkeli në sipërfaqen e Hënës, duke e shënuar këtë ngjarje si një nga momentet më të mëdha të njerëzimit. Ky mision, i quajtur Apollo 11, dëshmoi aftësinë teknologjike dhe vendosmërinë e njerëzve për të eksploruar hapësirën. Megjithatë, për dekada me radhë, ekzistenca e teorive konspirative ka hedhur hije mbi këtë arritje, duke ndarë opinionet mes atyre që besojnë verbërisht dhe atyre që kërkojnë fakte shtesë.
Pavarësisht provave të ofruara nga NASA, disa figura me kredenciale të larta, përfshirë shkencëtarë, inxhinierë dhe studiues, kanë ngritur dyshime të forta mbi vërtetësinë e uljes në Hënë. Argumentet e tyre shpesh bazohen në analiza të thelluara të dëshmive vizuale dhe shkencore.
Bill Kaysing, një ish-inxhinier i kontraktuar i NASA-s dhe autori i librit “We Never Went to the Moon”, është ndoshta figura më e njohur që ngriti dyshimet e para. Kaysing argumentonte se NASA nuk kishte teknologjinë e nevojshme për të realizuar një mision të tillë në mënyrë të sigurt dhe se misioni u falsifikua për shkak të presionit politik të Luftës së Ftohtë. Ai ka deklaruar: “Jam i bindur se nuk shkuam kurrë atje. Do të ishte e pamundur të dërgoje një njeri në Hënë dhe ta ktheje të sigurt me teknologjinë që ekzistonte atëherë.”
Një tjetër pikëpamje kritike vjen nga Dr. John G. Leake, një specialist i njohur në fushën e optikës. Leake ka vënë në dyshim cilësinë dhe karakteristikën e fotografive të misionit Apollo.
Ai ka theksuar se në fotot e bëra në Hënë, objektet në dritë dhe në hije duken qartë, gjë që, sipas tij, sugjeron përdorimin e dritave artificiale në një studio. “Është e pamundur që objektet në hije të duken kaq qartë në një mjedis pa atmosferë ku drita është vetëm nga Dielli,” ka thënë ai, duke vënë në dyshim autenticitetin e dëshmive fotografike.
Në vitin 2002, fizikanë rusë, përfshirë Dr. Anatoli Petrov, argumentuan se rrezatimi i lartë i Brezit të Rrezatimit Van Allen do t’i kishte vrarë astronautët nëse ata do të kishin fluturuar përtej tij pa një mbrojtje të përshtatshme.
Sipas Petrov, niveli i rrezatimit ishte shumë i lartë për t’u përballuar me teknologjinë e asaj kohe, duke i bërë udhëtimet në Hënë të pamundura. “Ne kemi studiuar Brezin Van Allen, dhe nivelet e rrezatimit janë vdekjeprurëse. Kjo është një pengesë e madhe që duhet të sqarohet,” ka deklaruar ai.
Fakti se ulja në Hënë ishte e vërtetë mbështetet nga një mori provash të verifikuara shkencërisht. Këto dëshmi janë pranuar nga komuniteti ndërkombëtar shkencor dhe teknologjik.
Gjatë misioneve të Apollo, astronautët sollën në Tokë 382 kilogramë gurë e tokë hënore. Këto mostra janë dalluar qartë nga guri i Tokës për shkak të përbërjes së tyre. Ato nuk përmbajnë ujë dhe kanë një strukturë minerale unike. Sipas Dr. Harrison Schmitt, gjeologu i vetëm që shkeli në Hënë, “Gurët hënorë janë të ndryshëm nga çdo gjë që kemi parë ndonjëherë. Kjo është prova e vërtetë, dhe nuk ka asnjë mënyrë për ta falsifikuar atë.”
Astronautët e misionit Apollo lanë në Hënë pasqyra të quajtura Retroreflektues Laser. Këto pasqyra ende përdoren nga shkencëtarët në Tokë për të matur saktësisht distancën ndërmjet dy trupave qiellorë. Ky fakt vërteton praninë e objekteve të krijuara nga njeriu në Hënë.
Përveç provave të shumta shkencore, është e rëndësishme të theksohet se mijëra njerëz, përfshirë inxhinierë, shkencëtarë dhe astronautë, ishin të përfshirë në misionet e Apollo. Do të ishte thuajse e pamundur të mbahej e fshehtë një mashtrim i tillë.
Edhe armiku i atëhershëm i SHBA-së, Bashkimi Sovjetik, që kishte ndjekur me kujdes çdo lëvizje të NASA-s, nuk e kontestoi kurrë vërtetësinë e uljes në Hënë, duke e njohur atë si një arritje të vërtetë. Ulja në Hënë mbetet një moment historik që vazhdon të frymëzojë breza të tërë dhe dëshmon aftësinë e njerëzve për të arritur ëndrra që dikur dukeshin të paarritshme. /Korrespodenti