Një ekip shkencëtarësh nga Universiteti i Australisë Perëndimore dhe Universiteti i Kembrixhit thonë se gjetjet e tyre mund të japin një shpjegim përse fosfori u bë një bllok kryesor ndërtues i jetës dhe se si molekulat u bashkuan fillimisht për të formuar ARN primitive në kanalet hidrotermale në dyshemenë e detit.
Ata ekzaminuan shkëmbinj 3.5 miliardë vjeçarë nga rajoni Pilbara i Australisë Perëndimore nën një mikroskop elektronik dhe gjetën minerale të papritura.
Pilbara është i njohur për ruajtjen e kores së Tokës nga epoka arkeane, kur jeta sapo kishte filluar. Shkëmbinjtë në zonë janë një kapsulë kohore me njohuri në kiminë prebiotike.
Në shikim të parë, shkëmbi i kuq i Pilbaras dallohet nga kuarci i tij i imët (silikon dhe oksigjen) dhe hematiti (hekur dhe oksigjen), i njohur si jaspilit.
Një vështrim më i afërt zbuloi nanokristale të papritura me veti intriguese.
Ndërthurur në shtresat e diasperit janë grimcat e imëta të greenalitit, një mineral me hekur, silikon dhe oksigjen, të cilat ndoshta janë nxjerrë nga një ndenja hidrotermale aty pranë dhe janë depozituar në fundin e detit një miliard vjet më parë.
Një zbulim i papritur
Gjeologu Birger Rasmussen nga Universiteti i Australisë Perëndimore shpjegon: “Ne gjetëm këto nanokristale midis oksideve më të dukshme të hekurit (që i japin shkëmbit ngjyrën e tij të kuqe të ndezur) dhe arsyeja është se ato janë bllokuar në materiale relativisht inerte kimikisht.”
Në shkallën nano, struktura e greenalitit është e pazakontë me qoshe të gërvishtura që rezultojnë nga një mospërputhje në strukturën kristalore midis shtresave të pasura me hekur dhe shtresave të pasura me silicë. Rasmussen shpjegon se kjo krijon një strukturë me një sërë brazdash paralele në qoshe, ideale për krijimin e lidhjeve me molekula si ARN dhe ADN.
Një miliard vjet më parë, ndenjat hidrotermale mund të prodhonin triliona grimca balte mikroskopike me gropa që veprojnë si rripa transportues, duke përqendruar ARN ose para-ARN. Shpërthimet hidrotermale, të konsideruara prej kohësh një vend i përshtatshëm për origjinën e jetës, vazhdimisht përzienin ujin e detit nëpër dhomat e magmës, duke nxjerrë lëndë ushqyese përsëri në oqean.
Ka shumë pyetje
“Këto janë vende të shkëlqyera për reaksione kimike sepse janë zona me pjerrësi ekstreme”, thotë Rasmussen.
Përveç kësaj, shkëmbinjtë 3.5 miliardë-vjeçarë të Pilbaras përmbajnë gjithashtu nanogrimca të fluorapatitit, një mineral që përmban fosfor. Ky zbulim ofron një shpjegim të mundshëm përse fosfori gjendet në strukturat biologjike pavarësisht përqendrimeve të ulëta në oqeane.
Rasmussen përfundon: “Përgjigja mund të jetë se ka pasur shumë më tepër fosfor gjatë origjinës dhe evolucionit të hershëm të jetës”. /tesheshi.com/