Një histori për fuqinë e pasurisë që fal dhe jetës që rilind nga mirënjohja.
John D. Rockefeller, emri që mishëronte kulmin e fuqisë ekonomike dhe simbolin e epokës së industrializimit amerikan, mbetet ende sot amerikani më i pasur që ka jetuar ndonjëherë. Një figurë që e ndërtoi pasurinë e tij gur pas guri, me një disiplinë të hekurt dhe një etje të pangopur për kontroll dhe sukses. Në moshën 25-vjeçare, ai zotëronte një nga rafineritë më të mëdha të naftës në Shtetet e Bashkuara; në 31, ishte bërë perandori i naftës në botë; në 38, komandonte 90% të naftës së rafinuar në Amerikë; dhe në moshën 50-vjeçare, ishte padiskutim njeriu më i pasur në vend.
Çdo vendim, çdo hap, çdo lidhje e tij ishte llogaritur për t’i shërbyer një qëllimi: ndërtimit të një perandorie. Por përtej shkëlqimit të pasurisë, në moshën 53-vjeçare, jeta nisi t’i fliste me një tjetër zë, atë të sëmundjes dhe dhimbjes. Trupi i tij nisi të shpërbëhej, e pushtuan dhimbjet, humbi flokët, dhe u përkul përpara një agonie që asnjë çmim nuk mund ta blinte. I mbërthyer nga një dobësi që e zhveshte nga çdo pushtet, ai ushqehej vetëm me supë dhe krisur, pa gjumë, pa buzëqeshje, pa kuptim në jetë. Mjekët e tij dhanë parashikimin e hidhur: do të vdiste brenda një viti.
Por pikërisht në zymtësinë e asaj pritjeje, ai u zgjua një mëngjes me një ndjesi ndriçuese, një vetëdije që nuk e kishte pasur kurrë më parë. Kuptoi se pasuria nuk kishte vlerë përtej kësaj rruge, se asgjë nga ajo që kishte grumbulluar nuk mund ta shoqëronte në përjetësi. Dhe atëherë, Rockefeller zgjodhi të ndryshojë. Thirri avokatët, kontabilistët dhe administratorët e tij dhe shpalli një vendim që do të shndërronte jo vetëm jetën e tij, por edhe historinë e njerëzimit, pasuria e tij do të vihej në shërbim të njerëzve, të atyre që kishin më pak, të atyre që vuanin, të shkencës dhe shërimit.
Kështu lindi Fondacioni Rockefeller, një nga veprat më madhështore të filantropisë moderne, që do të kontribuonte më vonë në zbulimin e penicilinës, në përparimin e kërkimeve për malarinë, tuberkulozin, difterinë dhe shumë sëmundje të tjera.
Por ndoshta mrekullia më e madhe nuk ishte ajo që bëri për botën, por ajo që ndodhi me të. Në çastin që filloi të jepte, trupi i tij nisi të rikthehej në jetë. Dhimbjet u fashitën, buzëqeshja u kthye, dhe energjia e humbur nisi të ndriçonte sërish. Aty ku mjekësia kishte ngritur duart lart, ndodhi e pamundura: Rockefeller, që dukej se do të mbyllte sytë në moshën 53-vjeçare, jetoi edhe 45 vjet të tjerë, duke arritur moshën 98-vjeçare.
Ai jetoi për të përjetuar mësimin më të madh, se lumturia nuk buron nga zotërimi, por nga dhënia; se bekimi më i madh nuk është të kesh, por të ndash. Në vitet e tij të fundit, Rockefeller do të rrëfente në ditarin e tij:
“Zoti më mësoi se gjithçka i përket Atij dhe unë jam vetëm një kanal për të përmbushur dëshirat e Tij. Jeta ime ka qenë një udhëtim i gjatë, i gëzueshëm, i mbushur me punë e lojëra. E lashë pas ankthin, dhe Zoti ishte i mirë me mua, çdo ditë.”
Ky është udhëtimi i një njeriu që zbriti nga maja e fuqisë për të njohur thellësinë e shpirtit, që kuptoi se fuqia e vërtetë është ajo që shëron, fal dhe rikthen jetën, jo vetëm për të tjerët, por edhe për veten.