Studimi kryesor që bëri këtë parashikim u botua në revistën shkencore “Nature Geoscience” në vitin 2021. Ai u drejtua nga Kazumi Ozaki nga Universiteti Toho në Japoni dhe Christopher Reinhard nga Instituti Teknologjik i Georgias në SHBA.
Metodologjia: Shkencëtarët përdorën një simulim të avancuar me superkompjuter, duke u bazuar në modelimet planetare të NASA-s. Ata ekzekutuan rreth 400,000 simulime të ndryshme për të modeluar evolucionin e ardhshëm të atmosferës së Tokës në kushte të ndryshme. Kjo qasje statistikore i ndihmoi ata të vlerësonin jetëgjatësinë mesatare të një atmosfere të pasur me oksigjen.
Mekanizmi i Saktë: Shkaku kryesor i rënies së oksigjenit është evolucioni i Diellit. Me kalimin e kohës, Dielli bëhet gradualisht më i shndritshëm dhe më i nxehtë (rreth 10% më i ndritshëm në 1 miliard vjet). Kjo rritje e nxehtësisë do të shkaktojë:
Rritje të avullimit të ujit: Më shumë ujë do të shndërrohet në avull në atmosferë.
Prishje të ciklit të karbonit: Temperaturat më të larta dhe nivelet në ndryshim të CO2 do të dëmtojnë procesin natyror që rregullon sasinë e dioksidit të karbonit në atmosferë.
Rënie të CO2: Nivelet e dioksidit të karbonit në atmosferë do të bien ndjeshëm.
Dështim të fotosintezës: Bimët dhe organizmat e tjerë që prodhojnë oksigjen nëpërmjet fotosintezës kanë nevojë për CO2.
Me rënien e CO2 nën një prag kritik, fotosinteza do të ndalojë, duke bërë që bimët të vdesin masivisht.
Ndalim i prodhimit të oksigjenit: Pa fotosintezë, burimi kryesor i oksigjenit atmosferik pushon së ekzistuari.
Zhdukja e Shpejtë e Oksigjenit: Simulimet treguan se pasi të fillojë ky proces, rënia e oksigjenit do të jetë relativisht e shpejtë, duke ndodhur në rreth 10,000 vjet. Kjo është një periudhë e shkurtër në shkallë kohore gjeologjike.
Gjendja e Atmosferës Pas Deoksigjenimit: Pasi të përfundojë faza e deoksigjenimit, atmosfera e Tokës parashikohet të kthehet në një gjendje të ngjashme me atë para “Ngjarjes së Madhe të Oksidimit” rreth 2.5 miliardë vjet më parë. Ajo do të karakterizohet nga:
Nivele jashtëzakonisht të ulëta të oksigjenit (miliona herë më pak se sot).
Koncentrime të larta të metanit.
Mungesë e shtresës së ozonit (e cila kërkon oksigjen).
Në një mjedis të tillë, vetëm organizmat anaerobikë (ata që nuk kanë nevojë për oksigjen) do të mund të mbijetojnë, duke e bërë planetin të pabanueshëm për shumicën e formave të jetës komplekse, përfshirë njerëzit, kafshët dhe bimët.
Implikimet për Kërkimin e Jetës Jashtë Tokës: Ky studim ka rëndësi edhe për kërkimin e jetës në planetët e tjerë (ekzoplanetët). Oksigjeni shpesh konsiderohet një “biosinjaturë” kryesore, një shenjë e mundshme e jetës. Por ky hulumtim sugjeron se një atmosferë e pasur me oksigjen mund të jetë vetëm një fazë kalimtare në historinë e një planeti, duke sugjeruar se shkencëtarët duhet të kërkojnë edhe biosinjatura të tjera në planetët pa oksigjen.
Ky parashikim bazohet në procese natyrore afatgjata dhe ndodh shumë më vonë se rreziqe të tjera të mundshme për jetën në Tokë, siç janë ndryshimet klimatike të shkaktuara nga njeriu, të cilat operojnë në shkallë kohore shumë më të shkurtra. NDTV/Korrespodenti