Zhulieta
Mos do të ikësh? Ende s’është gdhirë,
Nuk ishte lauresha, por bilbili
Ai që vrau veshin tënd të frikshëm.
Ai këndon çdo natë përmbi shegë,
Besomë, i dashur, ish vërtet bilbili.
Romeo
Ish lauresha, kasneci i mëngjesit,
Nuk ish bilbili. Pa shiko, e dashur,
Rrezet nakare, si dantellë e hollë,
Qëndisin retë e zeza të agimit.
Qirinjtë e natës, dalëngadalë po shuhen,
Dhe dita e qeshur, gati për t’u nisur,
Qëndron mbi mugëtirën majë malesh.
Prandaj më duhet të iki e të rroj
Ose të rri këtu e të vdes.
Zhulieta
Ajo atje nuk është drita e ditës,
Por ësht’ një meteor që e nxori dielli,
I cili do të bëhet pishtarmbajtës
Të të ndriçojë rrugën e Mantovës.
Prandaj qëndro, se s’ke nevojë të ikësh.
Romeo
Le të më kapin, pra, dhe të më vrasin.
I lumtur jam të rri kur kërkon ti.
Pra, eja, vdekje,
Edhe mir se të vish, kur do Zhulieta!
Ç’thua, shpirt? Le të flasim, s’është gdhirë.